Wanneer een volwassen mens zich het recht toeëigent om het hand te leggen op één van je kinderen dan gaat dit door merg en been, maar vooral recht door mijn hart!!
Ook al was de 'handlegging' herhaalde malen (lees: 6 à 7 keer) op de poep en met een dikke frak er tussenin... ik kon mijn ogen niet geloven!!
Ik besloot op te komen - niet alleen voor haar - maar ook voor mezelf en dat laatste is niet altijd even makkelijk, vooral als je met zinnetjes in je hoofd zit van 'oei oei ik zou die andere wel eens kunnen kwetsen'. Na lange tijd heb ik nu wel door dat je met soortgelijke gedachten op den duur alleen je zelf kwetst.
Dus het plan was - na enkele dagen laten bezinken - om op een liefdevolle manier toch mijn gevoelens omtrent deze kwestie te uiten.
En terwijl ik toch wel een heel goed concept had en er met volle moed wou voor gaan, werd ik vrijwel onmiddellijk geconfronteerd met overweldigende dominantie en een paar dovemansoren voor anderen, niet voor zichzelf.
Ik vraag me af wat ik hier nog meer kan ondernemen?!
Roepen, tieren of misschien smeken om gehoord te worden?
Sommige mensen denken dat ze zich alles mogen permitteren onder het mom dat ze dit voor jou doen, huuh please explain me mister??
Nu besef ik wel dat dit een leerproces is in opkomen voor mezelf en besluit het toe te dekken met de mantel der liefde (en ook stiekem de gedachte: 'zo'n mensen weten niet beter'...) en ik blijf oefenen, oefenen en nog eens oefenen!
Ondertussen geniet ik verder van alles wat me omringt, de leuke en positieve mensen rondom me heen, de prachtige natuur nog steeds omhuld in schitterend wit...
Binnenkort is het weer lente en bij die gedachte maak ik graag een vreugdesprongetje²...
Wie doet mee?